Als we wakker worden zit ons terras vol apen, op zoek naar een hapje. Ze verdwijnen schreeuwend als we de deur opentrekken. Vanuit het restaurant hebben we een perfect zicht op de meren en 'the bridge of god' , een landtong waardoor het mogelijk naar een schiereiland te lopen. Wij gaan er straks met de boot naartoe.

Arba Minch betekent 40 bronnen. De bronnen worden streng bewaakt, ze zorgen voor de watervoorziening van de streek en mogen niet vervuild worden. Wij gaan er eentje bezoeken in het Nechisar National park. Aan de ingang staat een groep mooi uitgedoste jongeren die op uitstap zijn. Converseren is moeilijk, want hun kennis van het Engels is erg beperkt. Maar met gebarentaal en de fotocamera worden de nodige contacten gelegd.

Het nationaal park is bosrijk en de apen voelen er zich thuis. Andere dieren kunnen we hier niet spotten. Kinderen vinden het leuk te slingeren aan de lianen die van de hoge bomen naar beneden hangen.

Dan nemen we de boot over het Chamomeer. Hier zien we meer. Er huist een belangrijke kolonie pelikanen en in de bomen aan de oevers zitten visarenden. Reuzekrokodillen liggen te zonnen en storen zich weinig aan onze aanwezigheid, ze laten zich gewillig fotograferen. Ook de nijlpaarden komen boven water piepen, hier zijn ze nog beter te zien dan in het Langanomeer.

Maar het mooiste moet nog komen. We meren aan op het schiereiland en trekken in de brandende zon naar boven door het struikgewas, begeleid door een gewapende ranger. Het is een pittige klim over een pad bezaaid met stenen. Boven komen we in een savanne-landschap en aan de horizon loopt een kudde zebra's. We lopen stilletjes verder tot we omringd zijn door de dieren. Ze grazen rustig voort, maar houden ons wel in het oog. Het is een bijzondere ervaring, tot nu toe hadden we nog maar alleen zebra's gezien vanuit een safaritruck en nu lopen we er middenin. We volgen ze een half uur lang op hun tocht naar het water.

Onder een schaduwrijke boom gaan we zitten voor de picknick. We delen onze mondvoorraad met de ranger en met drie herders die met hun kudde over het plateau trekken, naar het meer. Wat ze krijgen verdelen ze netjes, de verpakkingen gooien ze gewoon op de grond. Als we er hen op wijzen, staren ze ons onbegrijpend aan, ze denken dat wij het afval terugwillen, aan de natuur denken ze niet, die is toch overvloedig aanwezig. We proberen hen uit te leggen dat het toch beter is niets achter te laten, hopelijk houden ze er wat van over.

We keren in de late namiddag terug met de boot en genieten na van het sublieme landschap op het terras van de lodge. De wolken komen weer opsteken en de lucht is zit vol met zwarte cumulus. Als het donker wordt, jagen de muggen ons naar binnen.

Naar Turmi

's Anderendaags vertrekken voor de trip naar ons meest zuidelijk punt, het gebied van de kleinere stammen, die nogal geïsoleerd leven dicht bij de grenzen van Oeganda en Kenia. We rijden door een wijdse groene omgeving met terrasbouw. Bij een rivier zit de helft van het dorp in het water, een prachtig zicht. Als ik wil fotograferen, word ik tegengehouden door een kerel in voetbalshirt. Het mag niet, tenzij er betaald wordt aan hem, zonder dat de dorpelingen een cent krijgen. Zo scharrelt iedereen hier zijn extraatjes bij elkaar. Als we hem zeggen dat we geen foto's nemen, blijven hij en zijn kompanen nog wat rondlopen in onze omgeving. Wij vermaken ons ondertussen met de massa kinderen die ons belegeren. Dan druipen ze af en kunnen we doen wat we willen.

Stilaan komen we in het grensgebied. Hier is het leven hard, de mensen leven van hun kuddes maar zijn dikwijls aangewezen op voedselhulp. De kinderen lopen naakt of in gescheurde kleren en er wordt gebedeld dat het niet meer mooi is. Opvallend hoeveel gewapende kerels hier rondlopen. Voor de eerste keer wordt onze pas gecontroleerd door de politie.

Het is weer beginnen regenen en op slag staan de rivieren gezwollen. Net voor onze lodge moeten we een laatste hindernis nemen. De brug is sinds jaren stuk, in normale omstandigheden kan je door de droge bedding maar nu staat het water hoog. Een 4x4 die van de overkant terug moet, waagt de overtocht. Met veel geblaas komt hij erover en dan volgt de rest. Wij geraken er ook over, alleen een groep Chinezen staat verweesd aan de kant, hun busje durft niet door het water.

Voor vannacht en de volgende nacht hadden we tenten geboekt, maar gezien de regen opteren we toch maar voor een bungalow. Twee nachten op een kale compound, zonder elektriciteit en met rivierwater, maar dit nemen we er graag bij, we zitten droog.