Vannacht aangekomen rond 2u00 in ons hotel na een vlucht vanuit Schiphol over Istanbul. Op Ataturk ontmoeten we onze twee Nederlandse reisgenoten. We maken kennis en denken nog twee uur de tijd te hebben voor de vlucht naar Addis Abeba. Tenminste zo zegt onze klok die we in het vliegtuig op Istanbultijd hebben gezet. Blijkbaar verkeerde info. Als ik even ga verkennen naar de check-in, zie ik nog een korte rij staan, bijna iedereen zit al op het vliegtuig. Blijkt dat we een uur achterstaan op de plaatselijke tijd. We kunnen nog net onze aansluiting halen, maar onze Nederlandse reisgenoten hebben minder geluk, ze waren nog even gaan wandelen in de luchthaven en het vliegtuig vertrekt zonder hen.

Addis Abeba slaapt. We worden gedropt in een hotel in het centrum. Druk is het er niet. Bijna alle sleutels hangen nog in de kastjes. De nachtwaker wijst ons de kamers toe. We krijgen een appartementje in de tuin. De nacht is fris, we hadden iets warmer verwacht. 's Morgens ontbijten we in een bijna leeg restaurant, slechts vier tafeltjes zijn bezet.

Om 10u00 maken we kennis met de gids. We geven de man een vrije dag - hij kan nu op zoek naar onze twee achtergebleven kompanen - en huren met drie een taxi om door de stad te rijden. Dit is de prettigste en goedkoopste manier om op verkenning te gaan; een georganiseerde rondrit voor een dag kost ongeveer 75 euro per persoon, wij betalen na wat afdingen 50 euro voor drie.

Het is zondag en rustig. We bezoeken eerst de kathedraal met de sarcofaag van Haile Selassie, de laatste keizer. Er zijn praktisch geen bezoekers, de kerkdienst begint hier heel vroeg en is rond 9u00 afgelopen. En dan gaan de kerken dicht. Je moet geluk hebben om er in te geraken. Uitzondering is de kathedraal. We moeten betalen, 100 birr (4 euro) per persoon. Indrukwekkend is het allemaal niet, die neo-kathedraal uit de 19de eeuw. Hier en daar slentert een oude priester rond, zonder veel animo. De fresco's en de glasramen zijn van bedenkelijke kwaliteit. We worden ongevraagd rondgeleid door een gids die er op staat een fooi te krijgen...

Dan gaat het naar het Nationaal Museum, vooral voor een bezoek aan Lucy. De prehistorische afdeling is opgebouwd rond de evolutie van de mens met de Australopethicus Afarensis als referentiepunt. De zwarte bezoekers zijn zeer geïnteresseerd in de blanke toeristen. Een museumbezoek is voor sommigen een leuke uitstap met de kinderen en de uitgestalde skeletten en artefacten dienen als achtergrond voor familiekiekjes.

Het is tijd voor thee op een terrasje. Leuk om de mensen in hun paasbeste kleren te observeren. We luieren in de zon en babbelen met de chauffeur over het dagelijkse leven in Ethiopië. Echt vakantie.

De man rijdt ons dan naar de Miriamkerk op de Entoto-heuvel. We betalen weer 100 birr, maar geraken niet in de kerk, de fresco's moeten we aan ons laten voorbijgaan. We kunnen wel in het 'paleis' van Menelik II, een keizer uit de 19de eeuw. Weer krijgen we een ongevraagde gids, maar deze keer laten we de fooi achterwege. We hebben vastgesteld dat je overal omringd wordt door bereidwillige mensen die je de gekste diensten aanbieden in de hoop wat centen te verdienen. Na een halve dag kennen we het klappen van de zweep en laten we ieder aanbod aan ons voorbijgaan.

Het voordeel van een privé-chauffeur is dat hij je naar plekjes brengt waar alleen de locals komen en je anders nooit zou geraken. Hij brengt ons in een drankgelegenheid waar alleen honingwijn geschonken wordt en waar je de inheemse gerechten kan proeven. We zijn weer de enige blanken in de keet en de jongens van de streek wachten glimlachend af hoe we op het brouwsel gaan reageren. Maar als blijkt dat we het goedje kunnen appreciëren, zien we alleen goedkeurende blikken. We eten een schotel lamsvlees met pikante saus en sponsachtige platte broden. Heel lekker, vooral met de honingwijn. Onze chauffeur moeten we wel afremmen, we willen onze tocht veilig beëindigen. Hij nodigt nog een vriend uit aan onze tafel, die duchtig meedrinkt. De rekening, uiteraard voor de toeristen, valt heel goed mee.

We lopen over een plaatselijk marktje en bezoeken nog een paar kerken, alleen de buitenkant, want ze zijn natuurlijk dicht. Maar errond is het druk en we hebben geluk als we een huwelijksceremonie meemaken. De echtgenoten en de gasten zijn allen uitgedost in traditionele kledij en de muzikanten zingen, begeleid door trommels.

Zoals we gewoon zijn van onze vorige reizen, begint de chauffeur op de terugweg te zaniken over zijn gage. De afgesproken 50 euro vindt hij nu te weinig ...

's Avonds eten we in een lokaal restaurantje, terug vlees in een lekkere saus met brood. Nog lekkerder dan vanmiddag. En met een extraatje. Een jong ding danst op de tonen van Afrikaanse beats en slaagt er wonder boven wonder in een van de blanke dames mee te krijgen. Algemeen applaus van de autochtone bezoekers.

Addis Abeba. Een Afrikaans stad, zonder echte monumenten, zonder een centrum, met veel winkelstalletjes langs de wegen. Niet een stad om speciaal naar toe te komen, maar 'mérite un détour'. De attractie: de mensen, vriendelijk, mooi en gemakkelijk te benaderen als je hun Engels kan begrijpen. Onze verwachtingen voor de volgende dagen staan hooggespannen.